Komentarz do Ewangelii, Łk 15,1-3.11-32

Ocena użytkowników: / 0
SłabyŚwietny 

Ewangelia na niedzielę: Łk 15,1-3.11-32

W owym czasie zbliżali się do Jezusa wszyscy celnicy i grzesznicy, aby Go słuchać. Na to szemrali faryzeusze i uczeni w Piśmie. Ten przyjmuje grzeszników i jada z nimi. Opowiedział im wtedy następującą przypowieść: Pewien człowiek miał dwóch synów. Młodszy z nich rzekł do ojca: Ojcze, daj mi część majątku, która na mnie przypada. Podzielił więc majątek między nich. Niedługo potem młodszy syn, zabrawszy wszystko, odjechał w dalekie strony i tam roztrwonił swój majątek, żyjąc rozrzutnie. A gdy wszystko wydał, nastał ciężki głód w owej krainie i on sam zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł i przystał do jednego z obywateli owej krainy, a ten posłał go na swoje pola żeby pasł świnie. Pragnął on napełnić swój żołądek strąkami, którymi żywiły się świnie, lecz nikt mu ich nie dawał. Wtedy zastanowił się i rzekł: Iluż to najemników mojego ojca ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Zabiorę się i pójdę do mego ojca, i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie; już nie jestem godzien nazywać się twoim synem: uczyń mię choćby jednym z najemników. Wybrał się więc i poszedł do swojego ojca. A gdy był jeszcze daleko, ujrzał go jego ojciec i wzruszył się głęboko; wybiegł naprzeciw niego, rzucił mu się na szyję i ucałował go. A syn rzekł do niego: Ojcze, zgrzeszyłem przeciw Bogu i względem ciebie, już nie jestem godzien nazywać się twoim synem. Lecz ojciec rzekł do swoich sług: Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie mu też pierścień na rękę i sandały na nogi. Przyprowadźcie utuczone cielę i zabijcie: będziemy ucztować i bawić się, ponieważ ten mój syn był umarły, a znów ożył; zaginął, a odnalazł się. I zaczęli się bawić. Tymczasem starszy jego syn przebywał na polu. Gdy wracał i był blisko domu, usłyszał muzykę i tańce. Przywołał jednego ze sług i pytał go, co to ma znaczyć. Ten mu rzekł: Twój brat powrócił, a ojciec twój kazał zabić utuczone cielę, ponieważ odzyskał go zdrowego. Na to rozgniewał się i nie chciał wejść; wtedy ojciec jego wyszedł i tłumaczył mu. Lecz on odpowiedzał ojcu: Oto tyle lat ci służę i nigdy nie przekroczyłem twojego rozkazu; ale mnie nie dałeś nigdy koźlęcia, żebym się zabawił z przyjaciółmi. Skoro jednak wrócił ten syn twój, który roztrwonił twój majątek z nierządnicami, kazałeś zabić dla niego utuczone cielę. Lecz on mu odpowiedział: Moje dziecko, ty zawsze jesteś przy mnie i wszystko moje do ciebie należy. A trzeba się weselić i cieszyć z tego, że ten brat twój był umarły, a znów ożył, zaginął a odnalazł się.

Bardzo klarowna, wyrazista i jasna w przekazie postać Miłosiernego Ojca. Nie mniej jasna w przekazie postać błądzącego syna który lekkomyślnie trwoni dobra ojca. Opamiętuje się i wraca zyskując nie tylko przebaczenie ale i miłość ojcowską.

Najbardziej jednak kontrowersyjną i godną rozważania jest postać „prawego” syna. Mieni się być sprawiedliwym, uczciwym, wiernym synem z perspektywą spadkobiercy. Jednakże jego „sprawiedliwość” jest obłudna i egoistyczna. Zależy mu na sobie. Nie obchodzi go nawet brat. Spretensjonowany czyni wyrzuty dobremu ojcu, kochającemu dobrych i złych, bo każdy jest jego dzieckiem ukochanym. Przez swą pretensjonalność ukazuje swoje prawdziwe oblicze chciwca, zarozumialca a zarazem „posłusznego” syna, który jednak w zamian oczekuje korzyści dla siebie.

To nie jest świętość! To jest obłuda ukierunkowana na własne „ego” i ma mniemanie o sobie jak o nieskazitelnie świętym, dobrym... To osąd egoisty o samym sobie!

Brak mu szczerego spojrzenia dobrego ojca, jego osądu wobec wszystkich, których ojciec traktuje jednakowo i osądza wobec własnych kryteriów. Nie można narzucać dobremu ojcu własnego mniemania o sobie, lecz pozwolić mu oceniać według jego skali i jego ojcowskich uczuć.

Pomocną w zrozumieniu tej kwestii niech będzie relacja dorastającego dziecka wobec mądrości życiowej i całego doświadczenia rodzica. Rywalizacja dzieci o względy tegoż rodzica nie może wpływać na uczucie i miłość jego wobec innych dzieci. Powinno się traktować i miłować wszystkie dzieci na równi, a tym bardziej pochylać się nad dzieckiem słabszym, ułomniejszym czy psotnym, ale chcącym dorównać innym. Dobro każdego z dzieci jest naczelnym celem każdego rodzica. Nie ma miejsca na faworyzowanie.

Tenże syn, tzw. ,,sprawiedliwy,, jest przedstawicielem obrazującym dość duży procent nas wierzących, którzy wypełniając nakazy i prawa Boże, patrzymy na ludzi błądzących z pogardą, poniżeniem, odrzuceniem... Myślimy, że za naszą „sprawiedliwość” wobec Boga, przede wszystkim nam należy się Jego łaska, pomoc, opieka, dobroć... To tak jakbyśmy tylko my chcieli posiąść miłość Boga i zatrzymać ją tylko dla siebie - nie dzielić się z innymi.

A na to pozwolić nie można, i nie ma na to miejsca w duchowości Ewangelii.

x. Krzysztof

Biblia - Ewangelia na Niedzielę